ای کـــه جـــــویـــــای وصالـــی دل بیــــدار بیار

همچــــو آیینــــــه دلــــی پــــــاک ز زنگــار بیـار

پـــا به ره چون که نهادی سخن از عشـق بگو

آنچه داری بــه زبــــان حـــرف بــه کـــردار بیـار

بس خمـــــارم ، نفسـی بـــاده ی امّیــــد بـده

بیقـــــرارم ، مــــددی ، مـــــژده ی دیـــدار بیـار

سالها منتظــــرش بـــوده ام ای پیـــک نسیـم

همتــی کـــــن خبـــــــر از آمــــــدن یــــار بیـار

گل گل عیش نخواهم من از آن گلشن حسن

تـا کـه بــر دیـــده نهم  ، دامنـــی از خـــار بیـار

تـا مگر از ســـر جــــان دسـت فشــان برخیزم

مـــژده ی رویشـــم از گلشـــن اســـــرار بیـار

خسته ام ازهمه  ، بیزارم از این گفت و شنید

رمـــز تجــریـــدی از آن نطــق شکــربــار بیـار

تـا دل از طــرفـــه نگاران سمــن بــو ببــــری

غـــــزلی نــــاب ز گنجینـــه ی اشعـــار بیـار.